De vuilnismannen in Marseille zijn weer aan het werk, de actiebereidheid in de raffinaderijen neemt af, vakbondleiders matigen hun toon. De publieke opinie is bezig te kantelen in het voordeel van de Franse regering. Maar dat gaat langzaam. Onbegrijpelijk langzaam eigenlijk.
Nu het parlement morgen definitief instemt met de verhoging van de pensioenleeftijd van 60 naar 62 jaar, vindt een meerderheid van de Fransen (56 procent volgens een peiling van OpnionWay) dat het mooi is geweest zo. Maar 43 procent vindt dat de acties moeten doorgaan om president Sarkozy te dwingen de wet niet af te kondigen. 43 procent! Bijna een op de twee dus die vindt dat de straat het voor zeggen moet hebben.
Uren staan ze in de rij voor benzine, ze hebben last van acties op het spoor of op de snelweg. En wat zien ze als ze eindelijk thuis zijn en de TV hebben aangezet? Jongens uit de banlieue die winkels plunderen en auto's op hun kant gooien. Maar het begrip blijft. Hoe kan dat?
De socioloog Stephane Rozès geeft het aardigste antwoord: Fransen staken graag bij volmacht. Net als in 1995, toen de bonden president Sarkozy's voorganger Chirac op de knieën kregen, staakte de afgelopen weken een kleine minderheid van de Franse werknemers. Maar die doen dat met instemming van een grote hoeveelheid niet-stakers. De laatsten kunnen of willen niet zelf het werk neerleggen (dat kost ze geld) en laten het dus aan anderen over om hun verworven rechten te verdedigen. Zelfs de ontwrichtende staking in de twaalf olieraffenaderijen was populair. De stakers bij volmacht zijn calculerende burgers van wie de zaken best een beetje in het honderd mogen lopen.
Tragisch. Het dringt nauwelijks tot ze door dat ze in een verzorgingsstaat leven die de middelen niet meer heeft om zijn ambities waar te maken. Ze zijn blind voor de gevolgen van de veranderde economische krachtsverhoudingen in de wereld, begrijpen niet dat het geduld van Europese partners als Duitsland met landen die de euro met hun uitgavenpatroon in gevaar kunnen brengen opraakt.
Vanmiddag is het weer de beurt aan de jeugd om te protesteren tegen de realiteit.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire