Hebben al die mensen die Frankrijk nu 'lam leggen' zoals dat met een journalistiek cliché heet, reden tot klagen? Als er zoveel herrie is, dan moet er toch wel iets mis zijn, zou je denken.
Maar nee. Neem de protestmarsen die, gisteren voor de derde keer in een week, door tal van steden trekken. Deze bestaan voor het overgrote deel uit ambtenaren die hun hele actieve leven zeker kunnen zijn van hun baan. Ze moeten langer werken voor ze met pensioen kunnen ja. Maar dat moeten we allemaal in de Europese Unie. Pensioenstelsels bezwijken anders onder het gewicht van de vergrijzing. En we worden gemiddeld steeds ouder. Is een verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd van 60 naar 62 dan echt teveel gevraagd? Natuurlijk niet. En in de meeste EU lidstaten is of wordt het trouwens 65 of 67.
De regering heeft bovendien concesies gedaan op het gebied van zware beroepen, moeders met drie kinderen, werknemers die erg jong zijn begonnen met werken. Te weinig misschien, maar door meer toe te geven zou de operatie te weinig opbrengen. Door de uitzonderingen die nu worden gemaakt bedraagt het pensioentekort in 2018 niet 42 miljard, maar 17 miljard. De maatregel werkt dus maar 60 procent van de schuld weg.
Het verzet van studenten en de scholieren, opgehitst door extreem-linkse activisten die dromen van een grand soir, een ineenstorting van het kapitalisme, is nog moeilijker te begrijpen. Deze categorie gaat pas zo tussen 2050 en 2060 met pensioen. Goed, de jeugdwerkloosheid is hoog (25 procent) en een jongere is hier gemiddeld 27 als hij een vaste arbeidsovereenkomst heeft en premie gaat betalen. Maar de waarheid is dat het er nog veel slechter voor ze uit ziet als er helemaal geen hervorming komt.
Over de jongens uit Frankrijks gedepriveerde buurten die in georganiseerd verband gebruik maken van de onrust om te slopen en te roven, valt weinig te zeggen. Alleen hele knappe knoppen weten dit gedrag in verband te brengen met schrijnend sociaal onrecht.
De metro-en treinbestuurders dan, de mensen bij Air France, de kraanwerkers in de haven van Marseille? Hebben die geen reden om, zoals Wim de Bie het in de rol van geëngageerde journalist het uitdrukte op de lp Op hun pik getrapt, 'uit hun bek te spugen van kwaadheid'? Het antwoord is alweer: nee. Ze hebben allemaal uitstekende arbeidsvoorwaarden en kunnen in veel gevallen nog steeds ver voor hun zestigste met pensioen.
Dat geldt ook voor de arbeiders in de twaalf raffinaderijen die met hun staking grote schade aan de economie kunnen aanrichten, of dat eigenlijk nu al doen. In een raffinaderij van Total werken bijvoorbeeld is zo aantrekkelijk (gemiddeld salaris 3000 euro netto per maand, bonus van 5000 euro, gemiddelde leeftijd bij vertrek 55) dat een zoon van een werknemer er niet aangenomen kan worden. Dat is zo afgesproken met de bonden, opdat zoveel mogelijk families van de voordelen kunnen profiteren.
,,Vinden jullie ons verwend?'' vroeg een Franse collega mij vanochtend voor het hek van een brandstofdepot in de Parijse voorstad Nanterre. Hier was net een einde gemaakt aan een blokkade. Ik zocht naar een elegante formulering. Maar zei uiteindelijk gewoon: ,,Ja, eigenlijk wel.''
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire